Dag 3 alweer. De ochtend kwam rustig, maar gemoedelijk op gang. Er werd tafeltennis gespeeld, ontbijt gemaakt en gevoetbald. Jeroen, Joran en Silke speelde de sterren van de hemel, samen met Aik, Axel, Emiel en Thijs.
Aan het eind van de ochtend besloten wij dat er toch maar wat actie moest komen. In een lange stoet zijn we vertrokken naar Repetal, naar een Kletterwald. Ondertussen heeft Harm een foto van zichzelf laten maken door een flitspaal. Daar aangekomen voelden wij ons toch niet echt gewenst, maar toen Herr Kletterwald zelf door had dat hij snel heel veel geld kon verdienen, konden wij daar toch wel klimmen.
Deze Herr Kletterwald hield er een bijzondere wijze van communiceren op na, dat ons deed denken aan de oorlogsverhalen van onze grootouders. Duidelijk, directief, hard en vrij respectloos sprak hij ons Nederlandsch volkje toe. Zelfs Emiel en Marion besloten uiteindelijk maar te luisteren naar Herr Kletterwald (na wat tegenspraak). Veiligheid stond voorop bij deze meneer en, volgens hem, kon dit niet in combinatie met wat humor en plezier. “Kein Spaβ machen”, was zijn motto. Daarnaast heeft hij ons geleerd om met harde en luide stem te roepen; “ IST DIE BAHN FREI?”, wanneer we van de tokkelbaan gingen.
Na deze duidelijke instructies mochten wij de Kletterbahn gaan betreden. Klimmen, klauteren, tokkelen en dat alles zonder te merken dat het hard aan het regenen was. Jeroen voorop als leider van de groep. Hij liet ons zien hoe alles moest. Axel, Camille, Petra, Krijn, Ellen, Femke, Jeffrey en Chris konden helaas niet meedoen ivm blessures en/ of hoogtevrees. Zij ondersteunden Herr Kletterwald en zijn linkerhand Benjamin bij het in goede banen leiden van het tokkelen. Ondertussen leerde Petra van Herr Kletterwald alles over eetbare planten en bloemen. Zij ontdekte gelukkig dat Herr Kletterwald ook een zachte/ gevoelige kant had.
Eenmaal weer uit de bomen keek iedereen terug op een geslaagde middag. Nadat we onszelf ontdaan hadden van het klimpakje, werden de eerste grappen over Herr Kletterwald en zijn manier van communiceren al gemaakt. Zo was de dag om eer dat wij er erg in hadden en werd de koers snel gezet naar de Lidl in het dorp. Bij de Lidl kreeg iedere patrouille €2,- pp voor het avondeten. Er werden weer creatieve maaltijden samengesteld, bijv. die van de Explorers; Spinazie, rijst en doner.
Na het avondeten werden de Roverscouts op pad gestuurd om een tocht uit te zetten met aluminiumfolie. Rond 21:30 uur vertrokken de patrouilles 1 voor 1 om deze tocht te volgen met de Lijdingx als bezemwagen. De tocht leidde ons van boven naar beneden, door het bos, langs het water, over de weg. De hele omgeving hebben wij gezien. Het was een afwisselende tocht waar we zo hier en daar werden uitgedaagd. Er werden ook grenzen gesteld, bijv. door de Explorers. Een van hen gaf aan hoogtevrees te hebben en niet de heuvel op te willen lopen. De anderen namen het direct voor haar op wat zorgde voor discussie met de Lijdingx. Oorzaak… de vermoeidheid sloeg toe. Na wat motiverende woorden vanuit de Lijdingx en de patrouille zelf, werd de tocht voortgezet. Jeffrey nam zijn rol van patrouilleleider serieus en bemiddelde tussen de verschillende partijen.
Rond 23:30 uur was iedereen weer terug op het kampterrein en werd de avond afgerond met een frisje, zak chips en een gitaarspel van Jannick bij het kampvuur. De scouts patrouille gaf aan dat ze het een super tocht vonden en hadden weinig verbeterpunten.
Rond 00:00 uur zijn de jongelui naar bed vertrokken. Hoewel de Lijdingx aangaven dat zij om 00:30 uur in hun tent moesten zijn, gingen zij maar direct naar bed. Ondertussen maakten de Lijdingx foute grappen over Herr Kletterwald en bedachten zij situaties waarin zij zijn bekende uitspraak “ IST DIE BAHN FREI” konden gebruiken. Bijv. op de snelweg, op de bowlingbaan of in het zwembad. Er werd een nieuwe vraag aan toegevoegd; “ IST DIE FLITSPLAAL FREI?”.
