Welpenkamp gri gra groen

Oktober/november 2014

Ze willen onze hulp, gezien ze er al een tijdje hangen. Dit komt doordat er, zo blijkt uit hun verhaal, groene monsters uit hun vliegtuig zijn ontsnapt. Ze zijn er per parachute uit gesprongen. Door een windvlaag en een gebrek aan richtingsgevoel zijn ze bij scoga in de bomen beland. Ze vragen of we willen helpen de GriGraGroene monsters te vinden. Zo gezegd zo gedaan. We moeten de zogenaamde ‘’breaklightjes tocht’’ gaan volgen. Dat doen we. De onderzoekers vertrekken met de belofte dat ze er zondag weer zullen zijn. Zij gaan op zoek in een naburig bos. Intussen moeten wij de breaklights volgen. Halverwege komen we er echter achter dat een stel onverlaten onze tocht heeft gesloopt en de breaklights ergens gedumpt hebben. De eerste avond levert daarom geen verdere aanwijzingen op. Na een hapje en een drankje bij het kampvuur is het af en gaan de kinderen slapen.

Dag 2
De 2e dag levert meer op. Iedereen wordt ’s-ochtends wakker met GriGraGroene griepverschijnselen op het gezicht. Dat is enigszins verontrustend, maar het kan eraf gewassen worden. De garantie dat het wegblijft hebben we echter níet. Na het ontbijtbuffet wordt tijdens een spelletje verstopppertje een map gevonden. Daarin staat een behoorlijk vage tekst in monstertaal. Gelukkig zitten er een aantal vertaalletters in die we gebruiken om de tekst op te lossen. Helaas zit niet alles erin. Het enige wat we eruit halen is Slaangburg. Op ‘’goed geluk’’ gaan we naar slangenburg. Daar vinden we de rest van de letters. We eten onze lunch. Tijdens de lunch zien we, onze ogen rollen er bijna uit van verbazing, de groene wezens!!!

De groene wezens blijken vrij schuw te zijn. Dichtbij komen lijken ze niet echt te durven, al rent er af en toe eentje vlak langs de kinderen, om zich daarna weer snel te verwijderen. Als de wezens er op een gegeven moment vandoor gaan omdat we met teveel zijn, vinden de kinderen dat jammer. Maar in een onbewaakt ogenblik heeft een van de wezens toch een boodschap achtergelaten. Feros of ykxmo. Dat weten we nog niet helemaal zeker. We gaan overleggen, de meeste kinderen vinden dat ykxmo nergens op slaat. De lijdingx vinden dat feros nergens op lijkt. ykxmo zou immers ikziemo kunnen betekenen. Wie of wat Mo dan is en waar diegene dan zou kunnen zijn, dat weten we ook nog niet. Een van de kinderen combineert echter het taalgebrek uit de vorige brief van de wezens met feros en denkt dat feros op het ferrobos slaat. That makes sense. Zo gezegd zo gedaan. We fietsen terug naar scouting voor wat drinken en een santaire stop, daarna gaan we naar het ferrosbos. In het Ferrobos moeten de kinderen een smokkelspel spelen. Met dat smokkelspel kunnen ze een recept vinden tegen de GriGraGroene Griep, of groenbola, zoals de kinderen het inmiddels noemen. Het recept blijkt een recept voor groene pannenkoeken. Op het menu voor het diner staan dus groene pannekoeken. De kinderen smullen ervan. De lijdingx maken vergelijkingen met vliegende schotels, frisbees en flubber. Erik geniet van een pannenkoek met poedersuiker ( totdat we hem vertellen dat het meel is) en al GriGraGrappenmakend nuttigen we ons diner. Na het avondeten is het tijd om op te ruimen en schoon te maken en daarna hebben lijdingx en kinderen even rust. Het altijd populaire verstoppertje in het donker wordt gespeeld en Martijn wordt door Emiel verkozen tot ‘’luiste lijdingx ooit’’. Hij zoek, al zittend bij het kampvuur, de kinderen met een zaklamp.

Om kwart voor acht is er iets aan de hand in de wilgentent. Er branden in 1 keer 5 kaarsjes. De kinderen en lijdingx gaan kijken en lopen de wilgentent binnen. Als er een aantal binnen zijn zien ze in 1 keer dat er ook nog een gedaante in een donkere mantel met kap binnen zit. Die hadden ze op het eerste gezicht niet gezien. De gedaante heet hen welkom en vertelt dat de kinderen vanavond een tocht gaan maken waarbij wel eens sprake zou kunnen zijn van duistere (groene) magie. Ook vertelt hij dat er 500 jaar geleden op zaterdag 1 november voor het eerst een jong kind verdwenen is in de omgeving van Gaanderen en dat er sindsdien elke zaterdag 1 november een jong kind verdwenen is. Laat het nou net zaterdag 1 november zijn.

Daarna spelen we green magic. De kinderen en lijdingx kunnen zichzelf redden van duistere magie door goed mee te doen met het spel en goede antwoorden te geven. De gedaante in mantel stuurt telkens 1 iemand de tent uit en wijst daarna 1 van de 3 pionnen aan die voor hem staan. Hij roept degene buiten de tent terug en als degene die buiten is geweest de juiste pion raadt, is hij die avond veilig voor duistere magie. Bijna alle lijdingx en kinderen lukt dit. Allemaal, op 2 na. Daarna gaat er een zaklamp rond en de gedaante zegt dat ze allemaal de zin: ‘’ ik zie de maan in de lamp moeten zeggen’’ en vervolgens de lamp door moeten geven. De gedaante bepaalt daarna of de kinderen de maan inderdaad gezien hebben. Is dit het geval dan is het betreffende kind of lijdingx die avond veilig voor duistere magie. Weer is iedereen veilig, behalve dezelfde 2 kinderen…

Direct na green magic is het tijd voor de spooktocht. Er wordt groen licht gezien bij het gebouw. De kinderen en lijdingx denken aan groenbola en besluiten het licht te volgen. Dat licht verplaatst zich echter steeds en snel. Iedereen denkt: Dit zijn de Groene wezens! Of Dat daadwerkelijk zo is weten ze niet, maar de tocht is spannend en dat is het belangrijkste. De tocht loopt door het bos, maar vlak voor de kinderen bij het bos zijn klinkt ineens ijselijk gegil. Iemand gilt de namen van de 2 kinderen die niet veilig waren voor duistere magie. Dit ijselijke geluid achtervolgt de kinderen door het hele bos. Intussen verplaatste het groene licht zich verder en verder richting koekendaal, totdat het ineens naar rechts gaat, terug richting het onland. Ook is er af en toe nog gegil te horen, maar dit lijkt zich verder te verplaatsen. De duistere magie zijn we gelukkig kwijt!

Ondertussen zien we het groene licht wel, maar dat verplaatst zich niet meer. Het licht staat aan, blijft liggen op een punt en dat is best spannend. We lopen er met de groep voorbij en Patrick besluit even achter te blijven om het licht te inspecteren. Als hij zich even later weer bij de groep voegt lijkt het ergste voorbij.

De kinderen komen daarna terug bij scouting zonder dat er gekke dingen zijn gebeurd. Iedereen zoekt een plekje rondom het vuur dat net aangemaakt wordt door Emiel. Daarna schrikt iedereen zich een bochel, want als het vuur hoger opgestookt wordt zit daar in 1 keer de gedaante in de mantel weer. Hij vraagt of er 2 kinderen verdwenen zijn. Als dit tot zijn teleurstelling niet zo is feliciteert hij de kinderen met het feit dat er sinds 500 jaar niemand is verdwenen op zaterdag 1 november en dat de groen/zwarte magie dus gefaald heeft dit keer.
Het is tijd om nog even bij het vuur te zitten met wat drinken en chippies, maar alle kinderen zijn moe en het is al gauw bedtijd. Als iedereen in bed ligt, gebeurd er echter iets onverwachts…

De oudste welpen, Iris en Thijs, worden meegenomen naar slangenburg voor een kleine dropping. Anouk, Emiel en Patrick zijn mee maar in het bos horen we allerlei rare geluiden en lijkt er van alles te gebeuren. De verhalen van de leiding helpen ook niet echt mee en maken het geheel erg spannend. Na een korte wandeling zit het avontuur er weer op en mogen ook zij gaan slapen.

Dag 3
De volgende dag gaat het opstarten traag. Iedereen was wel aan slaap toe en het blijkt dat een aantal van de lijdingx een tijd wakker heeft gelegen omdat Martijn (volgens Emiel was hij ‘’ het gebouw van z’n fundering aan het trekken’’) snurkte. Als iedereen wakker is, is het tijd om te ontbijten. Voor de koude ochtend staat er broodje hamburger op het menu.

Na het ontbijt komen collega’s van de onderzoekers van vrijdag bij ons om te kijken hoe de zaken ervoor staan. We laten ze zien wat wij gevonden hebben en daarna gaan we naar feros oftewel het ferrobos. Daar vinden we de groene wezens weer en die zijn blij dat ze de onderzoekers zien. We herenigen de proffesoren met de groene wezens en gaan dan terug naar het gebouw voor een broodje knakworst met-mayo-tot-aan-de-ellebogen-en-daar-voorbij. De ouders druppelen binnen. We sluiten af, maken nog een groepsfoto en daarna kijken we terug op een geslaagd welpenkamp.

Ook willen we graag iedereen bedanken die ons kamp mede mogelijk heeft gemaakt,

De welpenlijdingx